دلتنگی مرض عجیبی ست...... آدم را آرام آرام ..... نا آرام می کند.

وحشی ترین گلها هم به عظمت باران تعظیم میکنند ،

تو آن باران قابل تعظیمی

پنجره، فكر، هوا، عشق، زمين، مال من است.

 اما سهراب، تو قضاوت كن، بر دل سنگ زمين جاي من است؟

 من نمي دانم چرا اين مردم، دانه هاي دلشان پيدا نيست.

 صبر كن اي سهراب... قايقت جا دارد؟

 من هم از همهمه ي داغ زمين دلگيرم.

 به سراغ من اگر مي آييد، تند و آهسته چه فرقي دارد؟ تو هرجور دلت خواست بيا!

 مثل سهراب دگر جنس تنهايي من چيني نيست كه ترك بردارد.

 مثل مرمر شده است چيني نازك تنهايي من

احساس آرامشی که در “خفه شو” میباشد را هیچ گاه نمی توان
در “عزیزم لطفا صحبت نکن” یافت
-------------------------------------------------------------------------------

گاهی به آسمان نگاه کن...
...
...
از توپولف و کاسپین خبری نیست؟ خوب، خدا رو شکر... می تونی به کارات برسی! 

نمیدانم پس از مرگم چه خواهد شد،نمیخواهم بدانم کوزه گر از خاک اندامم چه خواهد ساخت ولی آنقدر مشتاقم که از خاک گلویم سوتکی سازد،گلویم سوتکی باشد به دست کودکی گستاخ و بازیگوش و او یکریز و پی در پی دم گرم خویش را در گلویم سخت بفشارد و خواب خفتگان خفته را آشفته سازد بدینسان بشکند هر دم سکوت مرگبارم را

دلـتنگي‌هايـم را زيـر دوش حمّــام مے‌بَـرم،

بُـغـضـم را ميـان شُـرشُـر آب داغ مے‌تـرکـانـم،

تا همـه فـکـر کننـد قرمـزے

چشمـانـم از دم کـردنِ حمّـام است...